Przespałam pożar, dym do mnie nie dotarł
i na żadnej rzeczy nie ma brudnej piany.
W pokoju obok bracia udają syreny.
Powinny mi się przyśnić, to ważna powinność,

niczym pierwsze słowa pierwszego rozdziału,
uzbrojone w osiem ostrzy, jednym ruchem
koszące obsadę maszynowni i sterówki.
Tymczasem z mostka słyszę wezwanie na obiad

i nie wiem czy dotrę, zbyt duża odległość,
wokół tyle śmiercionośnych rzeczy, ale pójdę
i będę się płonić i milczeć i upadnę

wiele razy i wiele razy wstanę a potem
upadnę jeszcze jeden raz. I wtedy
przyniosą mi wszystko, o co tak prosiłam.